Αθλητικές κακώσεις του ποδιού σε δρομείς

Οι αθλητικές κακώσεις του ποδιού αποτελούν πλέον ένα συχνό φαινόμενο.

Το τρέξιμο αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες μορφές άσκησης που ακολουθείται συστηματικά από εκατομμύρια ανθρώπους.

Στην Αμερική, περισσότερο από 40 εκατομμύρια άνθρωποι τρέχουν συστηματικά, 10 εκατομμύρια από τους οποίους τουλάχιστον 100 ημέρες το χρόνο.

Αν και το τρέξιμο αποτελεί μια ωφέλιμη για την υγεία άσκηση, σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο τραυματισμών.

Περισσότεροι από τους μισούς δρομείς ετησίως αναφέρουν κάποια κάκωση. Η κάκωση αυτή συμβαίνει μετά από συγκεκριμένο τραυματισμό ή από υπέρχρηση (επαναλαμβανόμενοι μικροτραυματισμοί).

Συχνότητα εμφάνισης

Αθλητικές κακώσεις του κάτω άκρου συμβαίνουν κατά μέσο όρο περίπου στους μισούς δρομείς. Πιο συχνά οι κακώσεις συμβαίνουν σε δρομείς που τρέχουν σχεδόν καθημερινά (6 μέρες την εβδομάδα) και 30 μίλια (48 χλμ)  ή περισσότερα κάθε εβδομάδα.

Συχνότερες είναι οι κακώσεις του γόνατος (επιγονατιδομηριαία άρθρωση), οι θλάσεις της γαστροκνημίας (γάμπας), των οπίσθιων μηριαίων, οι κακώσεις της κνήμης (medial tibial stress syndrome), η τενοντίτιδα του αχιλλείου, το σύνδρομο της λαγονοκνημιαίας ταινίας, η πελματιαία απονευρωσίτιδα, τα διαστρέμματα και τα κατάγματα κόπωσης των μεταταρσίων και της κνήμης.

Το 2008, σε 11000 συστηματικούς δρομείς, περισσότεροι από 1 στους 10 παρουσίασαν πόνο στο ισχίο ή οσφυαλγία.

Οι άνδρες μαραθωνοδρόμοι αναφέρουν περισσότερο προβλήματα με τους οπίσθιους μηριαίους και την γαστροκνημία, ενώ οι αντίστοιχες γυναίκες έχουν περισσότερο προβλήματα με το ισχίο.

Επίσης, το τρέξιμο αποτελεί συχνή αιτία τραυματισμών στους στρατιώτες.

Ποιες συνθήκες και ποιοι παράγοντες προδιαθέτουν για  τραυματισμό;

• Όταν ο δρομέας διανύει μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις ή αυξήσει απότομα και όχι σταδιακά τις αποστάσεις κατά την άσκηση.

• Το τρέξιμο σε σκληρό έδαφος (τσιμέντο).

• Όταν υπάρχει ιστορικό παλαιότερου τραυματισμού.

• Η ανεπαρκής αποκατάσταση μετά από κάποιο τραυματισμό προδιαθέτει σε νέα  κάκωση.

• Όταν ο δρομέας δεν αποφύγει τους παράγοντες που οδήγησαν σε κάποιο τραυματισμό αυξάνεται η πιθανότητα νέου τραυματισμού.

• Η παχυσαρκία.

• Η ηλικία. Τα αποτελέσματα ως προς την ηλικία που συμβαίνουν περισσότερες κακώσεις είναι αμφιλεγόμενα. Υπάρχει μελέτη που υποστηρίζει ότι περισσότερες κακώσεις συμβαίνουν σε ηλικία μεγαλύτερη από 50 ετών, ενώ ο μικρότερος κίνδυνος παρατηρείται σε ηλικίες κάτω των 30 ετών. Ωστόσο, σε άλλη μελέτη, φαίνεται ότι οι δρομείς >40 ετών διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο τραυματισμών ενώ αντίθετα αυξημένος είναι ο κίνδυνος σε ηλικίες < 34 ετών.

• Η κοιλοποδία (αυξημένη ποδική καμάρα).

• Η ανισοσκελία. Σημασία έχει περισσότερο αν η ανισοσκελία επηρεάζει τη βάδιση, παρά ο ίδιος ο βαθμός της ανισοσκελίας.

• Το είδος των αθλητικών παπουτσιών.

Υπάρχουν 3 κύριου τύποι παπουτσιών τρεξίματος:

-Παπούτσια για δρομείς με χαμηλή ποδική καμάρα (over-pronators) που είναι σχεδιασμένα να μειώνουν την κίνηση του ποδιού και να διατηρούν το πόδι σε ουδέτερη θέση.

-Παπούτσια για δρομείς με φυσιολογική ποδική καμάρα.

-Παπούτσια με εκτεταμένο προστατευτικό «μαξιλάρι» στο πέλμα για δρομείς με κοιλοποδία

Ανεξάρτητα από τον τύπο του παπουτσιού, τα περισσότερα παπούτσια «χάνουν» περίπου το μισό από το προστατευτικό τους πέλμα μετά από 400-800 χλμ. Για το λόγο αυτό, προτείνεται η αλλαγή παπουτσιών κάθε 550-800 χλμ τρεξίματος.

Τα minimal παπούτσια. Δρομείς μεγάλων αποστάσεων και με αυξημένο σωματικό βάρος διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να πάθουν κάποια κάκωση. Σε περίπτωση αλλαγής από κλασικό σε minimal παπούτσι, ο δρομέας θα πρέπει να αυξάνει την απόσταση που τρέχει προοδευτικά ( η αύξηση να μην ξεπερνά τα 1,7 χλμ ανά εβδομάδα).

Δρομείς με σωματικό βάρος >85 κιλά είναι προτιμότερο να αποφεύγουν τα minimal παπούτσια.

Το ίδιο ισχύει και για δρομείς που παρουσιάζουν πόνο κατά τη διάρκεια του τρεξίματος με την μεταβολή από κλασικά σε minimal παπούτσια.

• Η κλίση του παπουτσιού (shoe drop) (τακούνι).  

Οι δρομείς με μικρή κλίση (τακούνι) μέχρι 0,6 mm παθαίνουν συχνότερα τραυματισμούς σε σύγκριση με αθλητές που φορούν υψηλότερης κλίσης παπούτσι.

• Περισσότερα κατάγματα κόπωσης συμβαίνουν σε γυναίκες, ιδιαίτερα με χαμηλή οστική πυκνότητα, διαταραχές της εμμήνου ρύσεως και κακή διατροφή (τριάδα της γυναίκας αθλήτριας).

Παράγοντες που βοηθούν στην πρόληψη των τραυματισμών

• Κατάλληλη διατροφή με επαρκή πρόσληψη πρωτεϊνών, θερμίδων και βιταμινών αλλά και επαρκή επίπεδα βιταμίνης D και ασβεστίου.

• Ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης του κάτω άκρου (τετρακεφάλου, οπίσθιων μηριαίων κλπ)

• Προετοιμασία με διατάσεις-«ζέσταμα».

Παρότι είναι δύσκολο να εξαχθούν σαφή συμπεράσματα ως προς την χρησιμότητα της προετοιμασίας πριν το τρέξιμο, οι περισσότεροι το προτείνουν για την αποφυγή τραυματισμών.

ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΠΟΔΙΟΥ (ΑΚΡΟΥ ΠΟΔΟΣ)

Οι αθλητικές κακώσεις του ποδιού  αποτελούν μέχρι και το 20% των τραυματισμών που παθαίνουν οι δρομείς και είναι οι πιο συχνές κακώσεις σε δρομείς αποστάσεων και μαραθωνοδρόμους.

Είναι αναμενόμενο να συμβαίνουν τέτοιες κακώσεις, αν αναλογιστούμε ότι σε κάθε βήμα οι δυνάμεις που ασκούνται απο το έδαφος στο πόδι είναι πολλαπλάσιες του σωματικού βάρους του ασθενή.

Οι πιο συχνές κακώσεις είναι τραυματισμοί των μαλακών μορίων από υπέρχρηση που περιλαμβάνουν τους τένοντες και τις περιτονίες.

Πελματιαία απονευρωσίτιδα

Αποτελεί την πιο συχνή αιτία πόνου του οπίσθιου πόδα στους δρομείς. Είναι συχνότερη σε μεγαλύτερης ηλικίας και σε παχύσαρκους ασθενείς.

Το κύριο σύμπτωμα που θέτει τη διάγνωση είναι ο εντοπισμένος πόνος στο πέλμα του ποδιού που εμφανίζεται κατά την έναρξη της φάσης αιώρησης στο περπάτημα ή το τρέξιμο.

Η πάθηση μπορεί να οφείλεται:

• Σε λάθη κατά την προπόνηση
• Σε εμβιομηχανικά προβλήματα του ποδιού, κυρίως ελαττωμένη ραχιαία (προς τα πάνω) κάμψη του ποδιού και των δακτύλων και αδυναμία των καμπτήρων του ποδιού και μεγάλο πρηνισμό ή υπτιασμό του ποδιού (βλαισοποδία-ραιβοποδία).

Τενοντίτιδες

Οι αθλητικές κακώσεις του ποδιού σε δρομείς περιλαμβάνουν πολλές φορές τραυματισμούς σε τένοντες με συχνότερη την τενοντίτιδα του αχιλλείου.

Άλλες τενοντίτιδες που συμβαίνουν είναι η τενοντίτιδα των περονιαίων, του οπίσθιου κνημιαίου και του πρόσθιου κνημιαίου τένοντα.

Η τενοντίτιδα του αχιλλείου παρατηρείται σε συχνότητα μέχρι 10% στους επίλεκτους αθλητές. Δρομείς με περισσότερο από 10 έτη αθλητικής δραστηριότητας διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.

Η πιθανότητα εμφάνισης στην διάρκεια της ζωής ενός άνδρα δρομέα είναι 52%.

Παράγοντες που ευνοούν την εμφάνιση της πάθησης είναι η μειωμένη ευκαμψία του τένοντα, ο υπερπρηνισμός του ποδιού, ο μεγάλος υπτιασμός του ποδιού, η βλαισότητα ή η ραιβότητα της πτέρνας που δυνητικά επηρεάζουν τις δυνάμεις στρέψης στον αχίλλειο.

Η αύξηση της ταχύτητας με την οποία γίνεται η προπόνηση ή η άσκηση σε επικλινές έδαφος (ανηφορικό, κατηφορικό), τα ακατάλληλα παπούτσια (παπούτσια για τέννις αντί τρεξίματος) ή τα φθαρμένα παπούτσια αποτελούν επίσης αιτιολογικούς παράγοντες.

Οι ασθενείς συνήθως εμφανίζουν πόνο ή δυσκαμψία 2-6cm πάνω από το οπίσθιο τμήμα της πτέρνας. Ο πόνος συχνά είναι σαν κάψιμο, αυξάνει με τη δραστηριότητα και υποχωρεί με την ανάπαυση. Συχνά παρατηρείται σε ασθενείς που αυξάνουν απότομα την ένταση της άσκησής τους ή ασκούνται εντατικά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η εφαρμογή επιθέματος (πάτου) στην πτέρνα ή ειδικού διορθωτικού πέλματος βοηθά στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Η τενοντίτιδα των περονιαίων μπορεί να τραυματική, συνήθως από ένα έξω διάστρεμμα της ποδοκνημικής ή να σχετίζεται με υπέρχρηση του ποδιού σε συνδυασμό με  υπερβολικό πρηνισμό και αδυναμία των καμπτήρων του ποδιού.

H τενοντοπάθεια του οπίσθιου κνημιαίου είναι τραυματισμός από υπέρχρηση του ποδιού και παρουσιάζεται μετά από απότομη αύξηση στην ένταση της προπόνησης, ενώ σχετίζεται με μειωμένη καμπτικότητα και του και υπερβολικό πρηνισμό του ποδιού.

Η τενοντίτιδα του πρόσθιου κνημιαίου αποτελεί συχνή αιτία πρόσθιου πόνου στην ποδοκνημική στους δρομείς και σχετίζεται, επίσης, με απότομη αύξηση στην ένταση της προπόνησης. Υπάρχει ευαισθησία στην ψηλάφηση του τένοντα και πιθανό οίδημα στην πορεία του τένοντα μπροστά από την ποδοκνημική.

Κάταγμα κόπωσης του σκαφοειδούς

Αυτά τα κατάγματα κόπωσης είναι περισσότερο συνήθη στους δρομείς. Παρουσιάζονται με συμπτωματολογία παρόμοια με άλλων καταγμάτων κόπωσης και εμφανίζουν ασαφή πόνο στην έσω τμήμα της ραχιαίας (πάνω) επιφάνειας του ποδιού και τοπική ευαισθησία κατά την ψηλάφηση του κατάγματος.

Δύσκαμπτος μέγας δάκτυλος και βλαισός μέγας δάκτυλος (κότσι)

Το τρέξιμο δημιουργεί μεγάλα φορτία στον πρόσθιο πόδα και μπορεί να προκαλέσει παραμορφώσεις και παθήσεις του μεγάλου δακτύλου του ποδιού, όπως ο δύσκαμπτος μέγας δάκτυλος και ο βλαισός μέγας δάκτυλος (κότσι).

Ο δύσκαμπτος μέγας δάκτυλος θεωρείται μια εκφυλιστική πάθηση (φθοράς) της 1ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης του μεγάλου δακτύλου που σχετίζεται:

• Με ένα συγκεκριμένο τραυματισμό (βίαιη υπερέκταση του μεγάλου δακτύλου που ονομάζεται turf toe: δάκτυλο των γηπέδων)
• Με επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς, όπως συμβαίνουν με το τρέξιμο.
• Μπορεί να υπάρχει γενετική προδιάθεση.

Οι δρομείς με δύσκαμπτο μεγάλο δάκτυλο είναι συνήθως μεγαλύτεροι από 30 και εμφανίζουν πόνο στην ραχιαία επιφάνεια του μεγάλου δακτύλου. Η πάθηση καταλήγει σε μειωμένη ραχιαία (προς τα πάνω) έκταση του μεγάλου δακτύλου του ποδιού. Περίπου 60 μοίρες ραχιαία έκταση του ποδιού θεωρείται απαραίτητη για τη φυσιολογική βάδιση. Ορισμένοι δρομείς εμφανίζουν πόνο στο έξω τμήμα του ποδιού. Ο πόνος αυτός πιθανά οφείλεται στην στήριξη στο έξω τμήμα του ποδιού κατά τη διάρκεια του τρεξίματος στην προσπάθεια να αποφύγουν την φόρτιση του μεγάλου δακτύλου.

Ωστόσο, παραμένει αδιευκρίνιστο αν το τρέξιμο είναι η αιτία του δύσκαμπτου μεγάλου δακτύλου ή αν επιβαρύνει συμπτώματα που σχετίζονται με άλλους παράγοντες. Παπούτσια με στενό πρόσθιο τμήμα (toe box) μπορεί να οδηγήσουν σε αυτή την κατάσταση.

Ο βλαισός μέγας δάκτυλος (κότσι) οφείλεται σε διάφορους παράγοντες που σχετίζονται την ανατομία και την εμβιομηχανική του ποδιού. Οι ασθενείς συνήθως αναφέρουν παραμόρφωση του μεγάλου δακτύλου σε βλαισότητα που προκαλεί πόνο.

Στους δρομείς με δύσκαμπτο μεγάλο δάκτυλο ή βλαισό μεγάλο δάκτυλο (κότσι) η συντηρητική αντιμετώπιση στοχεύει στον περιορισμό της κίνησης του μεγάλου δακτύλου ( της 1ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης) με τη χρήση κατάλληλων παπουτσιών και τεχνικές για την αποφόρτιση του μεγάλου δακτύλου.

Προτείνονται παπούτσια βάδισης με ευρύ το πρόσθιο τμήμα, σταθερή σόλα, κυρτό πέλμα και χαμηλό τακούνι. Τα παπούτσια τρεξίματος πρέπει, επίσης, να είναι άνετα, με ευρύ το πρόσθιο τμήμα και με ειδικά διαμορφωμένα πέλματα με βάση το πελματογράφημα.

Παρακεταμόλη (Depon) ή αντιφλεγμονώδη μπορεί να χορηγηθούν για μικρή περίοδο για ανακούφιση από τον πόνο. Η παγοθεραπεία μετά το τρέξιμο είναι βοηθητική.

Ενέσεις κορτικοστεροειδών μπορεί να γίνουν τοπικά και προσφέρουν ανακούφιση για κάποιο χρονικό διάστημα σε ασθενείς με δύσκαμπτο μεγάλο διάστημα σε αρχόμενο στάδιο. Σε σοβαρές ή ανθεκτικές περιπτώσεις ο ασθενής πρέπει να απευθύνεται σε χειρουργό ποδιού για το ενδεχόμενο χειρουργικής θεραπείας.

Σησαμοειδίτιδα

Τα σησαμοειδή είναι οστά σε μέγεθος μπιζελιού που λειτουργούν ως τροχαλία για τους τένοντες και βοηθούν κατά τη φόρτιση (στήριξη) του ποδιού. Αυτά που εντοπίζονται στο πέλμα κάτω από το μεγάλο δάκτυλο (πελματιαία επιφάνεια της 1ης μεταταρσιοφαλλαγικής άρθρωσης του μεγάλου δακτύλου) φλεγμαίνουν και προκαλούν δυσφορία και πόνο.

Φλεγμονή ή τραυματισμός των σησαμοειδών που βρίσκονται στο πέλμα αντίστοιχα με την 1η μεταταρσιοφαλαγγική άρθρωση του μεγάλου δακτύλου μπορεί να προκαλέσει πόνο στους δρομείς και ιδιαίτερα στους sprinters.

O πόνος επιδεινώνεται κατά τη βάδιση και ακόμα περισσότερο με το τρέξιμο. Υπάρχει έντονη ευαισθησία στην ψηλάφηση και ο πόνος επιτείνεται κατά την ραχιαία (προς τα πάνω) έκταση του μεγάλου δακτύλου.

Απεικονιστικός έλεγχος με ακτινογραφία ή και μαγνητική τομογραφία χρειάζεται για να ξεχωρίσει αν πρόκειται για σησαμοειδίτιδα ή κάταγμα κόπωσης.

Τόσο η σησαμοειδίτιδα όσο και τα κατάγματα κόπωσης των σησαμοειδών είναι γενικά παραδεκτό ότι έχουν δύσκολη αντιμετώπιση.

Στην αρχή το πόδι ακινητοποιείται σε νάρθηκα για μια μικρή περίοδο, ενώ η αποχή από το τρέξιμο είναι παρατεταμένη.

Οι δρομείς μπορεί να χρησιμοποιούν άλλες εναλλακτικές μορφές άσκησης χωρίς φόρτιση (στήριξη) του ποδιού για να διατηρήσουν τη φυσική τους κατάσταση.

Ειδικά διαμορφωμένα πέλματα μετά από πελματογράφημα ή ειδικά ενθέματα ανακουφίζουν από την πίεση που εξασκείται στα σησαμοειδή, ενώ σε σοβαρές περιπτώσεις οι ενέσεις κορτικοστεροειδών (κορτιζόνης) αντιμετωπίζουν τη φλεγμονή.

Οι γυναίκες δρομείς θα πρέπει να αποφεύγουν τα ψηλά τακούνια. Παπούτσια με άκαμπτη σόλα είναι συχνά υποβοηθητικά.

Κατάγματα κόπωσης μεταταρσίων και μεταταρσαλγία

Τα κατάγματα κόπωσης των μεταταρσίων έχουν, όπως και άλλα κατάγματα μεταταρσίων, ύπουλη έναρξη και εμφανίζουν διάχυτο πόνο στον πρόσθιο πόδα  και εντοπισμένη ευαισθησία κατά την ψηλάφηση του μεταταρσίου.

Πόνος στο πέλμα του πρόσθιου πόδα που δεν οφείλεται σε κάταγμα κόπωσης μεταταρσίου, μπορεί να οφείλεται σε μεταταρσαλγία ή νεύρωμα Morton.

Ο όρος μεταταρσαλγία είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται στον πόνο που παρατηρείται στο «μήλο» του ποδιού (ball of the foot), που είναι η περιοχή αντίστοιχα με τις κεφαλές των μεταταρσίων στο πέλμα.

Η κατάσταση αυτή συχνά συσχετίζεται με υπερπρηνισμό του ποδιού (βλαισοποδία) και κατάρρευση  του εγκάρσιου τόξου της ποδικής καμάρας (πλατυποδία).

Η αντιμετώπιση περιλαμβάνει ειδικό ένθεμα (πάτο) που τοποθετείται αμέσως κεντρικότερα της περιοχής του πόνου ή ειδικά διαμορφωμένα πέλματα μετά από πελματογράφημα.

Νεύρωμα Morton

Τα νευρώματα αυτά οφείλονται σε οίδημα ή σχηματισμό ουλώδη ιστού στα πελματιαία δακτυλικά νεύρα.

Συνήθως, παρατηρούνται στο 3ο μεσοδακτύλιο διάστημα αλλά μπορεί να αναπτυχθούν και στο 2ο ή και το 4ο .

Η διαμετατάρσια ορογονοθυλακίτιδα (bursitis) αποτελεί φλεγμονή με παρόμοια συμπτωματολογία που θυμίζει νεύρωμα Morton.

Και στην περίπτωση αυτή, η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει πέλμα υποστήριξης των μεταταρσίων, ειδικά διαμορφωμένα πέλματα μετά από πελματογράφημα αλλά και ασκήσεις ενδυνάμωσης των αυτόχθονων μυών του άκρου πόδα. Τα παπούτσια με ευρύχωρο το πρόσθιο τμήμα (toe box) είναι επίσης βοηθητικά.

Σύνδρομο ταρσιαίου σωλήνα

Αποτελεί μια ασυνήθη αιτία πόνου στο πόδι από παγίδευση του οπίσθιου κνημιαίου νεύρου ή των κλάδων του κατά την πορεία του πίσω από το έσω σφυρό.

Οι πιο συχνές αιτίες είναι κάποια τραυματική κάκωση και οι συνέπειές της (σχηματισμός ουλής) ή επαναλαμβανόμενοι μικροτραυματισμοί όπως συμβαίνουν  κατά το τρέξιμο, ιδιαίτερα σε δρομείς που το πόδι τους κάνει υπερπρηνισμό (βλαισοποδία).

Οι ασθενείς παρουσιάζουν μούδιασμα και καυστικό άλγος σε όλο το πέλμα του ποδιού. Σε άλλες περιπτώσεις, τα ενοχλήματα μπορεί να εντοπίζονται μόνο στην έσω επιφάνεια της πτέρνας και να θυμίζουν πελματιαία απονευρωσίτιδα. Το σύνδρομο ταρσιαίου σωλήνα συνήθως επιδεινώνεται με το τρέξιμο ή κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τα κλινικά ευρήματα σχετίζονται σχεδόν πάντα με την αισθητικότητα (μούδιασμα και μειωμένη αίσθηση στο δέρμα), ενώ μυϊκή αδυναμία συμβαίνει σπάνια.

Τραυματισμοί των νυχιών

Συμβαίνουν από επαναλαμβανόμενο τραύμα στο νύχι ή την κοίτη του vυχιού. Στους δρομείς, η κατάσταση αυτή λέγεται “νύχι του jogger” και συμβαίνει περισσότερο στο μεγάλο δάκτυλο. Το νύχι μπορεί να γίνει μαύρο εξαιτίας υπονύχιου αιματώματος ή να αποπέσει, ιδιαίτερα μετά από μεγάλες αποστάσεις όπως σε μαραθώνιο.

Η κατάσταση αυτή πρέπει να διαφοροδιαγνωστεί από ονυχομυκητίαση και υπονύχιο μελάνωμα.

Η πάθηση οφείλεται σε παπούτσια που δεν εφαρμόζουν καλά. Επομένως, τα αθλητικά παπούτσια για τρέξιμο πρέπει να έχουν κατάλληλη εφαρμογή στο πόδι και να αφήνουν ικανοποιητικό χώρο μπροστά για τα δάκτυλα και ειδικά για το μεγάλο. Επιπλέον, χρειάζεται κατάλληλη εφαρμογή του μέσου τμήματος του παπουτσιού στο πόδι, ώστε να μην ολισθαίνει το πόδι μπροστά και να προσκρούει στο πρόσθιο τμήμα του παπουτσιού.

Φυσαλίδες τριβής

Προκαλούνται από συνεχή τριβή και πίεση στο δέρμα και συμβαίνουν συχνά σε δρομείς. Αποτελούν έναν από τους πιο συχνούς τραυματισμούς, μαζί με τα διαστρέμματα και τις εκχυμώσεις (μελανιές).

Συχνότερα παρατηρούνται στα δάκτυλα, στο «μήλο» του ποδιού (κεφαλές μεταταρσίων) και στην πτέρνα.

Για την αποφυγή του σχηματισμού τους προτείνονται παπούτσια με κατάλληλη εφαρμογή στο πόδι και κατάλληλες κάλτσες. Σε σημεία ευαίσθητα στο σχηματισμό φυσαλίδων προτείνεται η εφαρμογή ενός λιπαντικού ή προστατευτικού χάνζαπλαστ. Οι φυσαλίδες στι περισσότερες περιπτώσεις θα πρέπει να παραμένουν ακάλυπτες. Ωστόσο, σε μεγάλες φυσαλίδες θα πρέπει να παρακεντείται το υγρό και να αποφεύγεται η αθλητική δραστηριότητα.

Overview of running injuries of the lower extremity. UpTodate Jun 13, 2017